Het verhaal van Sinterklaas
Toen de commotie een aantal jaren geleden begon, begreep ik niet wat mensen tegen het Sinterklaasfeest in die vorm konden hebben. Het was – en is nog steeds – een ongelooflijk leuke traditie met veel blije kinderen, een toneelstuk, dat door ouders en andere volwassenen vol enthousiasme wordt meegespeeld. Sinterklaas, maar vooral de Pieten worden op handen gedragen. Ze zien er anders uit, dan men gewend is. Dat is een deel van de charme. Niemand ziet wie ze in werkelijkheid zijn. Zo’n leuk feest, wat kan men daar nou tegen hebben?
Het probleem zit in het feit dat mensen liever geen ‘zwarte piet’ genoemd willen worden als ze zich niet als zodanig manifesteren. Als je van nature donker bent kun je daar niets aan veranderen. Wellicht is het tijd om eens te kijken wat nou het leuke aan die Pieten is. Ze zijn grappig, kunnen allerlei capriolen maken en ze kunnen heel goed met kinderen omgaan. Ze zijn niet voor niets zo populair! Ze hebben speciale kleren aan, waaraan je ze kunt herkennen. En o ja ze zijn zwart. Maar dat is zeker niet het belangrijkste.
Sint bij de Berenboel
Intussen wonen er in Nederland heel wat kinderen, die donker zijn. Bij een intocht van Sinterklaas zie je als Pieten verklede kindertjes vanuit verschillende culturen. Die geven eigenlijk de nieuwe trend al aan. Als we zouden stoppen met schminken zouden we Pieten zien met roetvegen wellicht en in feestelijke Pietenkledij, met verschillende huidskleuren, omdat er onder alle mensen grappige, acrobatische kindervrienden zijn, voor wie het een eer is om als Piet op te treden.
Kwestie van tijd denk ik…
We schijnen – nog steeds – veel eten weg te gooien. En dan ook nog op de verkeerde plek. Ik ben opgegroeid in een tijd, dat restjes vanzelfsprekend verwerkt werden in de maaltijd van de volgende dag. Sterker nog die werden vaak meer gewaardeerd dan de oorspronkelijke gerechten. Of er altijd zoveel vitamines in overgebleven waren weet ik niet, maar weggooien was niet aan de orde. We zijn waarschijnlijk te welvarend geworden…
